“Çok şey gitti hayatımdan ve her defasında Sen kaldın geride. Baba gitti, hala gitti, teyze gitti. Çocukluk arkadaşları gitti, gençlik gitti. Eşim, işim ve her şeyim de bavulunu toplayıp gitmeye hazırlanıyor. Bu aklar düşmüş başımı kuşatan pörsümüş tenim bile gidici.

Hiç gitmeyen Sen varsın Efendim. Bir damladan yükselip kabrime düşünceye kadar geçen ömrümde hayatımı ışıtan güneş hep Sen oldun. Bir ömürdür Şefkatine gösterdiğim vefasızlığın pişmanlığı içindeyim şimdi. Yüceliğine hakkıyla boyun eğemedim.

Kalbime sevgini bağışlar mısın sevgili Efendim. Önümdeki yokluk karanlıklarında kaybolmaktan ancak Senin sevgine sarılarak korunabilirim.”
M. Bozdağ

Yeni Yazılar E-Mail Adresinize Gelsin!